School, rijst en een schoolreisje. (10/11- 24/11)

We zijn te laat klaar om naar school te gaan. Gelukkig rijden er hier 2 auto’s die ook wel eens mensen meenemen over de weg. Het is een weg, maar je er is geen steen die vast ligt. Wij konden met de wagen mee, lekker achterop staan en je heel goed vasthouden.
Op school is niets veranderd.
’s Avonds komt Rene Voss, van stichting Maya, naar de school en mee naar het gastgezin. Wel even fijn om ook even met iemand te kunnen spreken in het dorp. Er is een baby geboren in het dorp en wij mogen dus ook even langsgaan. Alle vrouwen van het dorp zijn bij elkaar gekomen om voor de baby te zingen en te dansen. Natuurlijk moet ik mee dansen. Wel leuk om nu alle vrouwen een keer met zijn allen plezier te zien maken, normaal zijn die keihard aan het werk. Je ziet ze genieten.
In de ochtend is er een vrouwenvergadering. Rene is bezig met een project. De vrouwengroep kunnen als groep geld lenen voor 10 vrouwen. Dit moeten ze na 1 jaar kunnen terugbetalen. Als dat lukt kunnen er het volgende jaar andere vrouwen lenen. Vandaag zijn ze bij elkaar om te bedenken wat ze kunnen doen. Ze kunnen geiten kopen en dan de jongen weer verkopen, dit is het populairst. Zo’n vergadering lijkt een grote chaos. Alle vrouwen roepen en discussiëren met elkaar, maar ze krijgen het wel voor elkaar alle info eruit te halen.
Er word vertelt dat 1 van deze vrouwen 7 dochters heeft. Rene kan mij vertellen dat dit hier een groot probleem is. Dochters zijn duur en je krijgt er niet veel voor terug en als je overlijd moet je begraven worden door je zoon, anders kan je niet naar de hemel.

Op school gaat het me nog steeds niet zo makkelijk af. Ik geef wat lessen en ben veel bezig met het onderzoek wat ik hier moet doen. Ik heb vaak het idee dat de docenten denken dat ik dan de hele dag op facebook zit, dat doen zij achter de computer. Ook als ik samen met de docenten een les probeer voor te bereiden zijn ze met heel veel dingen bezig maar niet met het voorbereiden. Uiteindelijk heb ik de les gemaakt en weten zij niet precies wat ze in de les gaan doen. Ik vind het ook heel moeilijk om dan die aandacht te eisen.
Hierdoor voel ik me op school nog steeds vaak erg kut en gaat het schrijven ook niet zo goed.

Donderdag 13 november, de 62e verjaardag van die ouwe vader, ben ik niet naar school geweest. We gingen naar het rijstveld. Jyoti dacht dat het wel leuk zou zijn om dit cultuur stuk van Nepal te zien. Het was een uurtje lopen naar de rijstvelden. Jammer genoeg was niet iedereen er die zou helpen en konden we niet alles doen. Afspraken in Nepal zijn vaak niet heel precies.
De rijst en de stro moest van elkaar gescheiden worden. Ze gooien dan de rijst-stro-mix op een zeil en waaien dan met een ronde rieten schaal de stro tussen de rijst vandaan. Dit is best een lang werkje en een werk voor 2 mannen. Ik lag toen een beetje in de strostapel in slaap te vallen en ben uiteindelijk maar even gaan zwemmen in de rivier die hier vlakbij stroomt. Je voelt je dan gelijk schoon na weer 4 dagen niet gedoucht te hebben.
Als de rijst schoon is moeten de zakken omhoog gedragen worden, zakken van +- 50 kilo. Deze zakken worden met een touw aan het voorhoofd gehangen en dan omhoog lopen. Na enig aandringen mocht ik hier dan wel helpen. Het werkt echt best wel goed. Je hangt de andere kant op dan de rijst en zo loop je best prima omhoog. Het is nog steeds hartstikke zwaar, maar ik ben al blij zat dat ik nu kan helpen. Na een stuk of 5 keer omhoog ze zijn gelopen waren we klaar. Nu moesten we terug naar ons dorp. Er gingen nog 2,5 zakken mee omhoog, dit mocht ik echt niet tillen. Voelde me wel een beetje lullig. Loop je dan als 23 jarige gezonde jongen met een rugzakje tussen 2 vrouwen met 50 kilo en een opa van 72 met 25 kilo.
Ik had mijn vadertje nog gebeld voor zijn verjaardag en hij vertelde dat ze over 14 december in Nepal landen, ze komen langs! Ik merk gelijk dat ik het veel leuker vind dan ik had verwacht. Even vertrouwde mensen om me heen.
Vrijdag middag ging ik na school weer naar Pokhara toe. Even weer een lekker weekend met westerse mensen, even mensen die Engels spreken en even je tijd om te skype. Ik heb met mijn coordinator van de PABO kunnen skype, omdat ik merkte dat ik hier teveel ben afgeleid en soms bang ben dat ik daardoor te weinig doe. Ik wilde dus even overleggen om te zorgen dat ik straks niet voor niks deze stage heb gelopen. We hebben veel duidelijk gekregen en hij gaf aan dat ik moest zorgen alle verslagen af te maken voordat de 2e periode zou beginnen. Normaal zou ik hier nog 2 weken voor in Nederland hebben.
Als ik over die twee weken dacht dacht ik aan Fia, Surfen, familie en vrienden. School kwam hier weinig in voor. Daarom heb ik besloten 3 weken eerder terug te gaan naar Nederland. Dan kan ik en de leuke dingen doen en gewoon een tijd lang in de bibliotheek alles afmaken.
Ik vlieg nu 10 januari terug.
Dit weekend ben ik dan toch maar eens echt in mijn eentje naar de bleus bar gegaan, niet dat hier bleus is maar wel een bandje. In je eentje naar een bar gaan is hartstikke leuk. Binnen 5 minuten ben je met iemand aan het praten en ik heb zo allemaal nieuwe mensen leren kennen die ik nu niet meer ga zien. Behalve 2 spaanse meiden die hier wat langer blijven en ik al een keer eerder heb ontmoet. Hopelijk zie ik die nog wat vaker, dan kan ik de standaard vragen van het reizen eventjes overslaan.
Toen ik weer naar het dorp terug ging ontmoete ik een Nepalees met een bus die Nederlands kon spreken. Hij heeft een tijdje in Den Haag gewoond, kleine wereld. Kon wel gratis met de bus een stukje mee.

De eerste dag op school ben ik hard aan het werk geweest met het schrijven. Niet echt iets gebeurt en dinsdag was een schoonmaak dag op de school. Plotseling was het ook een halve dag. De volgende dag zouden we op schoolreis gaan en de kinderen moesten zich voorbereiden. De leraren moesten zich ook nog voorbereiden en die hadden nog een redelijk probleem. Er waren te veel kinderen voor in de bus. Na twee uur tussen deze discussie te hebben gezeten waarbij je geen idee hebt wat er gebeurt was het opgelost. Opgelost? We kopen gewoon de politie om en als dat niet lukt dan lossen we het dan wel op.

Woensdag ochtend om 6 uur stonden we klaar bij de bus. Om 7 uur kwam de laatste leraar en konden we vertrekken. De bus zit echt heel erg vol. Je zit minimaal met zijn 3e op twee stoelen. De buschauffeur rijdt lekker door en stopt alleen om even in de bosjes te plassen. Volgens mij heeft niemand geteld hoeveel kinderen er nou echt in de bus zitten, maar we gaan elke keer weer snel verder. De kinderen dansen en zingen in het midden van de bus. Dit is echt heel knap, want met de wegen van Nepal is het überhaupt al moeilijk om te blijven staan.
Na +- 8 uur in de bus stopten we bij Chitwan Natural Park. We hebben een uurtje om hier doorheen te lopen. Snel een krokodil, neushoorn en olifant bekijken en weer verder. De kinderen zijn vooral bezig met het maken van selfies, ze zien de dieren niet echt.
En we gaan weer de bus in. Nu op naar Lumbini, de geboortestad van Boeddha. Hier komen we in de avond aan. Ook de bedden worden gedeeld, ongeveer 0,75 bed per persoon.

In de avond ga ik met een paar docenten een biertje drinken. Dit moet allemaal stiekem. Niemand mag het weten. Leuke is dat we ook nog studenten tegen komen die ook opzoek zijn naar een biertje. Hier zie je weer dat de docenten en studenten hier echt dorpsgenoten zijn. Na een beetje praten hebben de kinderen (+- 16 jaar) hun drank en lopen ze terug. Ik zit nu met 3 andere docenten een biertje te drinken terwijl zij Nepalees praten. Natuurlijk val ik dan gewoon in slaap in het restaurant.

De geboorteplaats van Boeddha is mooi. De geboorteplaats zelf is in een tempel en is niet heel bijzonder. Maar eromheen zie je Monniken mediteren en hangt er een hele fijne vibe. Er zijn hier allemaal ziek grote monastries gebouwd door verschillende landen. Heel groot en indrukwekkend, mar wij moeten er redelijk snel langs.
Je krijgt echt het gevoel van zo’n super toeristen toerbus waar je iedereen in en uit ziet stappen, alleen dan op zijn Nepalees.
Na Lumbini gaan we nog langs een dierenpark. Dit park is echte vergaande glorie. Je ziet uit elkaar gevallen attracties en gebouwen die echt wel wat verf kunnen gebruiken. Vooral de dierenhokken zijn gewoon echt heel zielig klein en vies. Ben blij dat we hier ook maar heel even blijven.

We gaan onderweg naar Palpa. Vanaf hier krijgen we toch steeds vaker problemen met de politie. Bij de checkposts duurt het elke keer heel erg lang. Soms lukt het om ze om te kopen en soms moeten er een paar mensen uit. Die lopen dan een stukje verder en dan stappen ze daar weer in. Opgelost.
Ook in Palpa slapen we weer heel knus, nu een half bed per persoon. Het leuke is dat niemand erover klaagt. Iedereen is al blij zat dat ze meekunnen op schoolreis.

De volgende ochtend maken we een wandeling naar een uitkijkpunt. Het is bewolkt en we zien dus niks. Iedereen loopt snel door. In Palpa gaat iedereen nog even shoppen. De kinderen zijn hier echt volkomen vrij. Iedereen loopt ergens anders en niemand kijkt meer om naar de studenten. Maar alles gaat goed.
Na Palpa moeten we over een erge schommelweg terug naar Pokhara. Super veel moet kotsen en zijn wagenziek. Iedereen kotst in een zakje en gaan weer slapen. Ik, het westerse pussy, heeft nergens last van.
Ik stap in Pokhara uit de bus en ga in de avond nog even lekker naar de kroeg. Even lekker sociaal doen met mensen die Engels en soms zelfs Nederlands spreken. Eindelijk versta ik weer wat er om me heen gezegd wordt.
De volgende dag heb ik een lekkere brakke dag gehad. Ik heb nog 3 relaxte Vlaamse meiden ontmoet en kon dus gewoon lekker Nederlands praten. Lekkere chilldag. ’s Avonds weer naar de bleus bar. Weer een goede avond! Ik heb dit weekend eigenlijk een heel erg leuke tijd. Alleen reizen als backpacken is volgens mij hartstikke leuk en makkelijk. Ik voel me nu ook weer even supertop, ook omdat ik Fia sinds 5 weken echt weer eens goed heb kunnen spreken. Hopelijk kan ik dit gevoel vasthouden en gaan ook de laatste weken op de school wat relaxter.
Dus een goed einde van deze twee weken. Heb het gevoel dat het einde inzicht is en moet eerlijk zijn dat ik dat nu niet heel erg vind. Denk dat straks wanneer het einde echt heel dichtbij is ik het misschien wel weer jammer vind, maar laat het nu maar lekker snel gaan.