Around Annapurna. (21/10 – 10/11)

Nepal is en blijft het land van de bergen. Ik moest dus toch een keer die bergen van dichtbij bekijken. Around Annapurna is de trek van deze regio. Normaal gesproken beginnen er in het hoogseizoen elke dag wel een paar 100 mensen aan deze trek. Dit hoogseizoen niet. Door de sneeuwstorm in de bergen hebben heel veel mensen gecanceld. Dit is namelijk de trek waar he gebeurde en het was ook nog maar de vraag of de hele trek al weer open was.
Doordat dit nog niet zeker was heb ik ook een dagje langer gewacht. Dan hadden we net wat meer informatie over de route.
Donderdag 23/10 ging ik dan op pad. Samen met mijn gids Mekh op weg naar Besi Sahar. Vanaf Besi Sahar begin de trek. Je moet er alleen wel nog met de bus naartoe. De busrit duurde nog 5 uur. Wel en hele mooie route en met de lokale bus blijft het toch een leuke ervaring. Je kan met super veel mensen op de achterbank dat gaat makkelijk en anders kan je toch best een kind op schoot nemen, niet zeuren zo gaat dat hier.
Uiteindelijk kwamen we later dan verwacht aan in Besi Sahar en hebben we hier maar overnacht. De trekking was dus nog niet echt begonnen. Gelukkig was er een festival en werd er overal gedanst en gezongen.
Ik heb hem al even hierboven genoemd, maar mijn gids Mekh verdient wel een iets betere inleiding. Mekh is een kleine, zoals alle, Nepalees. Zijn Engels is niet heel goed, maar hij kan zich net verstaanbaar maken. Mekh praat niet veel en als hij iets zegt dan is het ja met een lachje, dit betekent in het Nepalees geen idee. Eigenlijk word ik vanaf het begin al heel ongemakkelijk van Mekh. Hij is niet relaxed en blijft heel officieel tegen me. Zo wacht hij met eten totdat ik gegeten heb. Ik heb tegen hem gezegd dat ik liever had dat hij lekker meeat en dat we het gewoon gezellig hadden. Zijn reactie was een lachje met het woord ja.

Maarja vrijdag begon de trekking dus echt. We vertrokken lekker vroeg en liepen redelijk door met zijn tweeen. Zoals ik al zei houd Mekh niet zo van praten, ook niet tijdens het lopen. Hij loopt eigenlijk de hele tijd een stuk voor me uit. Ik praat tegen iedereen aan die we tegenkomen. Ik heb juist wel zin in een praatje. Al snel kwamen we een Nederlands stel tegen, Lando en Lisa. We hebben een stuk samen gelopen, maar toen zij gingen eten liepen wij weer door. Het uitzicht van de eerste dag was al belachelijk mooi.
De volgende dag gingen we weer verder. Mekh blijft doorstampen zonder te praten. Ik heb een gids genomen zodat ik wat extra informatie kon krijgen en een praatje zou kunnen maken, beetje jammer dus. Na een tijd kom ik weer een Nederlander tegen die samen met een Duitser loopt. Twee leuke gasten! Het leek mij wel leuk om samen met hun pauze te houden en een stuk mee te lopen. Mekh gaf me het beroemde lachje met de ja toen ik vroeg of hij dat ook prima vond en we liepen verder. Op een gegeven moment was er een mooie route en een snelle. Mekh wilde over de snelle en die gasten en ik over de mooie.
Dit was het moment dat ik toch wel redelijk klaar was met Mekh. De weg is hier makkelijk te vinden en informatie krijg ik ook niet. Eigenlijk zit mijn gids me alleen maar in de weg. In het volgende dorp heb ik de agency gebeld en heb ik kunnen regelen dat Mekh terugging en dat ik met Sezar en Philipe verder ging. We moesten alleen bij de politie regelen dat zij getuige waren van onze scheiding en dat de agency niet verantwoordelijk was voor mij als er iets zou gebeuren. Dit regelen duurde uiteindelijk nog een extra dag doordat elk politiebureau ons doorstuurde naar het volgende dorp.
Uiteindelijk was het gelukt en konden Sezar, Philipe en ik met zijn drieën verder. Voor mij voelde het heel vrij. Nu kon ik nog meer gaan genieten van de omgeving die elke dag mooier aan het worden is. Het is nu de 3e wandeldag en we komen na een hele lange wandeling aan in Chame op 2710 meter. Het is hier nu echt heel koud aan het worden. We slapen met zijn drieen op een kamer. De kamers zijn gratis als we in het hotel eten, chill. Ik krijg nu voor de eerste keer het reizigers gevoel.

Elke dag komen we weer en stukje hoger en elke dag veranderd de natuur om ons heen weer enorm. De eerste dagen heb je nog bomen met blaadjes, een snel stromende brede rivier beneden je en hoge bergen boven je. Hoe hoger je komt hoe minder blaadjes, hoe droger het word en hoe kouder het wordt.
Van Chame lopen we naar upper Pisang (3310m). We krijgen nu ook steeds meer de echt hoge bergen om ons heen te zien. We lopen vandaag met uitzicht op Annapurna 2 en aan de andere kant loopt een kale, steile bergwand met bovenop een beetje sneeuw.
Upper Pisang is een heel leuk dorpje. Eigenlijk het eerste dorpje waar je het gevoel hebt dat it echt een oud dorpje is. Je hebt hier een mooie monastry waar je een lekker theetje krijgt. Als je er wat voor wil geven word dat gewaardeerd en anders is het ook prima, goede manier.
De volgende dag lopen we naar Manang ( 3540m). We hadden gehoord dat dit een beetje de grotere plaats was aan deze kant van Thorung La pass.. We zitten nu al twee dagen boven de 3000m grens en moeten nu ook rekening houden met hoogteziekte. Dit is wel een beetje vermoeiend, want bij elk kleine beetje hoofdpijn is iedereen voorzichtig.
Op de route kwamen we in Gyaru, klein dorpje met ziek uitzicht, langs een kleine basisschool. De kinderen kregen buiten les omdat het binnen te koud was. In een lokaal stond ook het bed van de docent. Met 16 leerlingen en 4 leerkrachten hebben ze er toch best wel iets leuks van gemaakt. Jammer genoeg is er geen school van december t/m februari, dan ligt er teveel sneeuw.
Vlak voor Manang veranderde de natuur weer enorm. Opeens waren er droge vlaktes met jaks en paarden. Manang zelf viel erg tegen. Eigenlijk heb je hier helemaal niet zo veel, alleen een aantal winkeltjes. Gelukkig zijn de snickers weer goedkoper, hamsteren!
Woensdag hadden we een acclimatisering dag, een soort rustdag maar dan moet je alsnog een stuk omhoog lopen om te wennen aan de hoogte. Het was wel weer een mooie wandeling. Je liep lang een mooi bergmeer en als je nog verder omhoog liep liep je voor het eerst echt door de sneeuw heen. Uiteindelijk kwamen we bij een verlaten dorpje met 1 man. Het uitzicht was weer echt belachelijk met Manang beneden in de vallei.

In Manang is onze groep uitgebreid naar 9 mensen. Lando en Lisa (het Nederlandse stel van de eerste dag), Tyler (een Canadees), Shaun, Lauren en Rosie (Australiërs). We komen deze mensen elke dag tegen op de route en vandaag blijven we ook allemaal in hetzelfde hotel. Het was erg gezellig en we gaan dezelfde dag over Thorung La pass.
Donderdag ginen we naar yak Kharka (4050m). De loop dagen zijn korter doordat je nu hoger komt en dus voorzichtig moet zijn met hoogteziekte. Vanaf Yak Kharka zijn we weer met een stukje verder omhoog gelopen en terug gegaan om te slapen. De regel is: Walk high, sleep low.
De groep is echt heel erg tof. Lekker samen eten en rond de openhaard nog even lekker kletsen. In deze week heb ik al socialer kunnen doen dan sinds ik in Nepal ben, wel erg fijn.
Vanaf Yak Kharka gaan we naar Thorang Phedi (4450m), de laatste dag voordat we Thorung La pass overgaan. De route blijft mooier worden, ook al denk je dat dat niet meer mogelijk is. Vandaag lopen we een heel stuk langs een landslide area, beetje spannend. Tyler is een super gast. Hij is constant stoned, maar rent met zijn stalen neuzen de berg op. Hij is echt belachelijk sterk en heeft een heel goed hart. Vandaag zat hij op een gegeven moment op iedereen te wachten en lekker een blowtje te roken. Hij had een landslide gezien doordat er een hert had gelopen en wilde zeker zijn dat iedereen veilig was.
In Thorang Phedi hebben we een hotel gezocht en onze tassen gedumpt en zijn toen weer omhoog gelopen naar High Camp (4900m). Acclimatiseren, je weet zelluf. De route was stijl en heel zwaar. Veel van de groep hadden hoofdpijn gekregen en zijn snel weer naar beneden gelopen, de beste oplossing tegen hoogteziekte. Sezar, Tyler en Ik waren nog prima en zijn nog een heel mooi puntje opgelopen. Vanaf hier was het uitzicht weer beter, hoe is het mogelijk? Je stond bovenaan een steile rots en kon recht naar beneden kijken en overal om je heen.
De dag van Thorung La pass is de dag waar het om gaat. Je gaat over het hoogste punt van de rout. Dit is de plek waar een paar weken eerder de mensen zijn omgekomen in de sneeuwstorm. We vertrokken om 5 uur vanaf Thorung Phedi in het donker. Dit is veiliger, doordat het de sneeuw dan bevroren is en er minder kans op lawines is. Eerst liepen we naar High Camp. Je merkte gelijk al dat je nu toch wel echt hoog zit. Met de inspanning die we hier moesten verrichten had je moeite met ademen. Toen ik de banden van mijn tas los had gemaakt ging het ademen beter, maar moest ik mijn zware tas op mijn schouders tillen.
Bij High Camp even ontbeten en toen weer verder gelopen. Je loopt nu echt veel door de sneeuw. Gelukkig zijn er bijna overal al paadjes gemaakt door andere trekkers. Toen de zon doorkwam was het ook gelijk heel erg warm, de laagjes moesten nu toch weer uit. Je weet hoe lang het ongeveer duurt voordat je bij de pass bent, maar hoopt altijd dat je sneller hebt gelopen dan dat de boekjes hadden gezegd. Elke top die je ziet zou weleens Thorung La pass kunnen zijn, kut phantom peaks.
Uiteindelijk dan toch Thorung La pass op 5416 meter gehaald. Even snel een paar foto’s maken, een snicker eten, het hoogste blowtje roken en de hoogste plas plegen en dan weer snel naar beneden.
De weg naar beneden was nog veel erger dan dat we hadden bedacht. Je denkt dat je klaar bent na Thorung La pass, maar die afdaling naar Muktinath is steil, glad, lang en kut. Het is wel goed dat we nu gelijk weer naar 3800 meter gaan want je ziet toch redelijk wat mensen die er niet meer helemaal fris uitzien en die toch wel erg veel last hebben van de hoogte.
Een dorpje, het enige dorpje, voor Muktinath gingen we wat eten. Opeens komt Tyler omhoog gerend. Hij heeft in Muktinath al een hotelkamer en komt ons laten weten at we een pooltafel hebben. Hij rent na een dag lopen weer een stuk omhoog om ons dit te laten weten, een echte grote vriendelijke reus.
In Muktinath hebben we een rustdag gehouden. Even lekker met zijn allen keihard chillen, biertjes drinken en nog meer chillen. Het was goed, we hebben het gehaald. Ik ben nog even door Muktinath heengelopen en tempels bekeken, maar het was echt even een welverdiende chilldag.
Vanaf hier veranderde de hele omgeving weer gigantisch. We liepen nu door meer woestijnachtige gebieden naar Jomson. Hier was ook een lekker windje. De omgeving lijkt op wat ik in mijn hoofd heb bij Afghanistan, niet dat ik er ooit ben geweest.
Jomson is een grotere stad met een vliegveld. Vanaf hier kan je terugvliegen naar Pokhara, dit doen ook veel mensen.
De volgende dag zijn we naar Katopani gelopen.
De omgeving blijft veranderen. Er komt nu steeds meer groen om ons heen, de wilde paarden grazen naast de weg en je loopt langs steile wanden. Het was een snelle wandeling waar niet zo heel veel bijzonders is doordat je grotendeels over de weg loopt. Alsnog zeker de moeite waard, het uitzicht wil je niet versnellen door een bus te nemen.
Van Katopani lopen we naar Tatopani.
Het blijft groener worden. De bomen krijgen weer steeds meer blaadjes en je hebt hier ook weer een ander soort vogels. Het is vandaag weer een dag dat we veel over de weg lopen. Dit stuk gingen Lando en lisa met de bus omdat Lisa erg veel last had van de blaren. Op een stuk was er een landslide geweest en stond er dus een hele file. Zij zaten in deze file en zijn dus alsnog gaan lopen. Wij liepen aan de andere kant van de rivier en zagen eigenlijk alleen die file.
In tatopani heb je hot Springs, chill! ’s Avonds na het lopen lekker even een biertje gaan drinken in de hot Springs. Even lekker ontspannen. Er werd hier wel een beetje besloten dat de meeste wel klaar waren met het lopen en vanaf hier met de bus terug zouden gaan naar Pokhara. Gelukkig wilde Lando en Lisa ook nog doorlopen en konden wij de volgende dag gewoon met zijn drieën naar Ghorepani lopen. Naar Ghorepani moesten we 1670 meter stijgen in 8 uur lopen. Het was dus een steile en zware weg maar zeker de moeite waard! De dorpjes waar je doorheen loopt zijn vroeger erg toeristisch geweest door de trekkingen, maar nu is het een beetje vergaande glorie, omdat de meeste mensen de bus nemen en dus het laatste stuk overslaan.
De volgende ochtend gingen we om 5 uur naar Poon Hill. Dit is makkelijk te bereiken vanaf Pokhara en het was dus ook gelijk een heel stuk drukker. Al die dagjes mensen hier lopen LANGZAAM, niet normaal. Boven op Poon Hill aangekomen was het erg bewolkt. Veel mensen gingen al snel weer naar beneden. Gelukkig kon Lando mij verzekeren dat de bewolking weg zou trekken. En dat deed het ook. Het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien. De mooiste pieken en een dun wolkenlaagje en dan het dal, ziek. Het enige jammere is dat je het dus met zoveel mensen moet delen.
Na Poon Hill hebben we onze tassen gehaald en zijn we verder gaan afdalen. Het blijft mooi. Vandaag is het meer jungleachtig dan dat we tot nu toe hebben gezien. Na een aantal uren lopen ben je er dan ook wel klaar mee. Grappig hoe dat gaat. Hoe dichterbij je bij je eindbestemming komt hoe meer zin je krijgt in het einde, ook al zou je nog makkelijk langer doorkunnen lopen als je nog niet naar het einde toeging.
’s Avonds kwamen wij ook aan in Pokhara en sloten we bij onze vrienden aan. Het weekend was even keihard chillen. Lekker stappen, op het dak van de taxi naar huis, biertjes drinken op Phewa Tal en even genieten van dit gezelschap en de luxe van de stad.
Vooral voor het gezelschap was ik wel heel dankbaar. Het was zo’n toffe groep en ze hebben er echt voor gezorgd dat ik weer zin heb in de rest van mijn Nepal avontuur. Ook wel weer gek als ik zondag dan weer afscheid neem om terug naar het dorp te gaan en weet dat zij volgend weekend allemaal weer verder zijn met hun reis.
De trek kort samengevat: een van de mooiste vetste dingen ooit. Lijkt op fietsvakanties, maar dan zie je nog meer en in zo’n omgeving heb ik tot nu toe nog nooit gefietst. Heerlijk ik heb van alles vol genoten!!