Dipje en hoe kom ik daardoor heen? (08/10 – 13/10)
Blijf op de hoogte en volg Jorrit
20 Oktober 2014 | Nepal, Adhikaridanda
De school is deze week weer begonnen. Ik heb mijn draai op de school nog niet echt gevonden, maar hoop dat dit deze week wel gaat lukken. Het plan is om samen met een docent lessen te gaan voorbereiden en dan samen te proberen om in deze lessen zoveel mogelijk samenwerking van de kinderen te verwerken.
Toen ik met de docent in gesprek ging om een les te gaan voorbereiden had hij er volgens mij helemaal geen zin in. Dit zorgde er ook voor dat er niks gebeurde. Ik begon mij opeens heel erg af te vragen wat ik hier kon gaan doen. Wat doen andere vrijwilligers hier? Ik ben het de moed een beetje aan het kwijtraken. Ik ben aan docenten gaan vragen wat andere vrijwilligers hier hebben gedaan. Ik kreeg terug dat de meeste een sportdag organiseerde. Ik wil toch graag wat meer toevoegen. Een sportdag is grappig, maar daar heb ik niet heel veel aan.
Opeens was de school om 2 uur uit. Er waren niet genoeg kinderen op de school dus stoppen we eerder. Ik vond het wel prima, had er ook even niet zoveel zin meer in.
De hele week heb ik eigenlijk een beetje meegelopen met docenten en me heel erg afgevraagd wat ik kon gaan doen. Ik voelde me echt zwaar en zwaar kut. Zit je dan met je grote mond in je eentje in Nepal in een dorp. Het liefst wil je even keihard huilen en iemand vertrouwd hebben om mee te praten. Allebei kan het niet. Het een word niet echt gewaardeerd in de Nepalese cultuur en het andere zit in dat kleine platte landje.
Ik ben maar iedereen gaan mailen waarvan ik dacht dat die misschien kon helpen om even te Skype in het weekend.
Vrijdag ben ik naar Pokhara gegaan. Dit keer niet met de bus, maar lopend. Je kan, nadat je een half uur omhoog hebt gelopen, 2 en een half uur over een weg lopen waar je constant een uitzicht hebt waar je u tegen zegt. Zo kan ik even alles vergeten. Gewoon lopen en genieten van het buiten zijn en het uitzicht.
Dit weekend draaide het vooral om Skype en om een plan te krijgen voor de aankomende tijd. Wat kan ik doen op de school? Hoe kan ik iets toevoegen en niet meer het gevoel hebben dat ik er alleen een beetje tussen loop.
Jammer genoeg bleef ik ook in Pokhara een beetje verdrietig.
Wat doe je als je verdrietig bent? Juist ja, je huurt een kayak net iets voor zonsondergang en gaat het Phewa lake op. Even in je eentje in het midden van een groot meer wachten totdat de zon langzaam achter de bergen verdwijnt. Dit alles kan alleen een fijn gevoel geven als je ook een mooie hoed tegen de zon hebt. Het liefst van hennep, dan kan je die ingeval van nood altijd nog oproken.
Gelukkig heb ik door al het skype een beter idee gekregen. Ik keer terug naar het dorp met een plan en frisse energie. Jammer genoeg wel iets te laat en ik kwam dus in het donker aan. Ik kwam met de bus in het donker aan, dat betekent dat ik eigenlijk nog een half uur moet lopen. Dit leek mij niet zo’n goed idee en gelukkig kon ik worden opgehaald met de motor. Voelde me wel een beetje bezwaard dat ik nu moest worden opgehaald. Maar het was dit keer even nodig om me weer een beetje beter te voelen.
Toen ik met de docent in gesprek ging om een les te gaan voorbereiden had hij er volgens mij helemaal geen zin in. Dit zorgde er ook voor dat er niks gebeurde. Ik begon mij opeens heel erg af te vragen wat ik hier kon gaan doen. Wat doen andere vrijwilligers hier? Ik ben het de moed een beetje aan het kwijtraken. Ik ben aan docenten gaan vragen wat andere vrijwilligers hier hebben gedaan. Ik kreeg terug dat de meeste een sportdag organiseerde. Ik wil toch graag wat meer toevoegen. Een sportdag is grappig, maar daar heb ik niet heel veel aan.
Opeens was de school om 2 uur uit. Er waren niet genoeg kinderen op de school dus stoppen we eerder. Ik vond het wel prima, had er ook even niet zoveel zin meer in.
De hele week heb ik eigenlijk een beetje meegelopen met docenten en me heel erg afgevraagd wat ik kon gaan doen. Ik voelde me echt zwaar en zwaar kut. Zit je dan met je grote mond in je eentje in Nepal in een dorp. Het liefst wil je even keihard huilen en iemand vertrouwd hebben om mee te praten. Allebei kan het niet. Het een word niet echt gewaardeerd in de Nepalese cultuur en het andere zit in dat kleine platte landje.
Ik ben maar iedereen gaan mailen waarvan ik dacht dat die misschien kon helpen om even te Skype in het weekend.
Vrijdag ben ik naar Pokhara gegaan. Dit keer niet met de bus, maar lopend. Je kan, nadat je een half uur omhoog hebt gelopen, 2 en een half uur over een weg lopen waar je constant een uitzicht hebt waar je u tegen zegt. Zo kan ik even alles vergeten. Gewoon lopen en genieten van het buiten zijn en het uitzicht.
Dit weekend draaide het vooral om Skype en om een plan te krijgen voor de aankomende tijd. Wat kan ik doen op de school? Hoe kan ik iets toevoegen en niet meer het gevoel hebben dat ik er alleen een beetje tussen loop.
Jammer genoeg bleef ik ook in Pokhara een beetje verdrietig.
Wat doe je als je verdrietig bent? Juist ja, je huurt een kayak net iets voor zonsondergang en gaat het Phewa lake op. Even in je eentje in het midden van een groot meer wachten totdat de zon langzaam achter de bergen verdwijnt. Dit alles kan alleen een fijn gevoel geven als je ook een mooie hoed tegen de zon hebt. Het liefst van hennep, dan kan je die ingeval van nood altijd nog oproken.
Gelukkig heb ik door al het skype een beter idee gekregen. Ik keer terug naar het dorp met een plan en frisse energie. Jammer genoeg wel iets te laat en ik kwam dus in het donker aan. Ik kwam met de bus in het donker aan, dat betekent dat ik eigenlijk nog een half uur moet lopen. Dit leek mij niet zo’n goed idee en gelukkig kon ik worden opgehaald met de motor. Voelde me wel een beetje bezwaard dat ik nu moest worden opgehaald. Maar het was dit keer even nodig om me weer een beetje beter te voelen.
-
04 November 2014 - 20:44
Pieter:
Haa Jorit,
Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is om je weg te vinden in een gebied waar mensen je niet begrijpen of zelfs niet willen begrijpen. Het liefst wil je gewoon bij mensen zijn die vertrouwd voelen. Dan besef je hoe fijn het is om mooie en minder mooie dingen te kunnen delen. Ik heb dit ook in Bolivia ervaren, mensen daar die niet op een vreemdeling zitten te wachten, hoe erg je, je best ook doet. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die dat wel leuk vinden of die je even de tijd moet geven om je te waarderen. Je blijft voor hen natuurlijk een wereldvreemde (wat eigenlijk ook wel echt gaaf is) Genieten man, die eenvoud daar, een schommel gemaakt van een paar stevige takken. Lekker lopen en genieten van het buiten zijn en de omgeving. Hoorde van Marijn dat je een gave hike hebt gedaan! Moet een machtig gevoel gegeven hebben om daar door en over de hoge bergen te lopen met niks om je heen.
Probeer te genieten van de mooie dingen die er wel zijn en je niet te veel aan te trekken van wat je denkt dat mensen van je vinden, wat maakt jou het uit!
Take care
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
